Ik ben op weg naar Corte in Corsica. Met de trein van Antwerpen naar Brussel, met de Thalys naar Parijs en dan van Orly naar Corte. De reis verloopt vlot, in Orly ontmoet ik Michel en Brigitte die dezelfde vlucht nemen en in Corte worden we opgewacht door Dominique, Christine, Margaret en Marie Lo en Marie Jo, de overige deelnemers. Corte is een mooi stadje met een citadel. De eerste nacht is in een hotel in Corte maar we eten samen op het Centre Equestre.
's Anderendaags worden we opgepikt, krijgen onze paardjes toegewezen, zadels en zadeltassen en tegen 10h45 vertrekken we onder een stralende blauwe hemel en zonneschijn in zuid oostelijke richting. De piste loopt eerst langs de stroom de Tavignano, dan over de heuvels, door het maquis en door de bossen en uiteindelijk ook door de snelstromende rivier die nog net doorwaadbaar is.
Piknikken doen we aan de oever van de Tavignano en dat mag een uitgebreide bedoening heten. De volgwagen heeft heel wat aangesleept: een tafel, 2 banken, 3 koelboxes met bier, wijn en frisdrank, corsicaanse charcuterie, salade, kip, brood en kaas en dessert. Toegegeven het is niet wat ik verwachtte maar als het er dan toch is kun je er beter maar van genieten. Er is trouwens nog tijd voor een siesta, alvorens we verder trekken. Ons doel voor vandaag is een camping met gite. Daar komen we in de namiddag aan met voldoende tijd voor een terrasje en een goeie corsikaanse pint bier.
Vandaag is het een lange dag en we moeten vroeg op weg. Om 08h staan we startklaar. We gaan door de tavignano en dan omhoog door dicht maquis, en volgen een smal pad, nauwelijks die naam waardig, dicht begroeid en moeilijk begaanbaar, steil en bezaaid met rotsblokken. Bij een kleine nijdige afdaling glijdt mijn paard uit, valt en gooit mij ruggelings in het maquis. De schade is beperkt tot een paar schrammen bij mij en niks bij mijn paard. We trekken verder hogerop, naar het hoogplateau op 1400m. Het maquis is hier minder hoog en het uitzicht is prachtig. Geweldige vergezichten over de omringende bergen en dalen onder een stralende lucht.
We volgen nu een brede onverharde bosweg naar de piknikplaats. De volgwagen laat wat op zich wachten, maar het uitzicht op de vallei met het dorpje Vezzani maakt veel goed. Ons doel voor vandaag is het dorp Ghisoni en daarvoor moeten we terug afdalen naar 750m, en dat is minder eenvoudig dan het klinkt. Een 5-tal jaren geleden is het bos hier afgebrand en het pad is verdwenen. De afdaling is dus behoorlijk geimproviseerd, steil en glibberig door de dennenaalden en moeilijk door de veelvuldige stammen die de route blokkeren. Het duurt ruim een uur voor we min of meer begaanbaar terrein en uiteindelijk een bosweg bereiken.
Als we niet ver meer van Ghisoni zijn, overkomt mij iets vreemds, de wereld wordt heel licht als in een overbelichte foto en uiteindelijk spierwit en het volgend ogenblik kom ik terug tot deze wereld naast mijn paard met een gat in mijn kop bloedend als een rund. Ik heb een blackout gehad. Het bloeden wordt gestelpt en met een voorlopig verband trek ik verder naar de Gite in Ghisoni.
De paarden worden ondergebracht voor de nacht op het voetbalveld en dan roepen we de hulp in van de plaatselijke brandweer die met een uitgebreide EHBO-koffer uitrukken om het gat in mijn kop te verzorgen en te dichten. Michel is dokter en ik ben in goeie handen.Slapen en eten doen we in een gite waar wij de enige gasten zijn.
De volgende dag vertrekken we rond 10h. Er was veel wind gedurende de nacht maar ik heb toch goed geslapen. De wond ziet er goed uit en ik heb er niet al teveel last van. We zitten snel weer in het maquis op vergeten en half overwoekerde bospaden. Het gaat steil omhoog. Bomen versperren de weg en worden met man en macht en veel moeite verwijderd, we volgen een snelstromende bergrivier tot we daar ook doorheen moeten.
De Col de Verde (1200m) is de plaats waar we onze volgwagen vinden met de piknik met daarna een korte siesta.
We trekken verder langs een brede bosweg die ons lange tijd een panoramisch beeld biedt over de hoge bergen. Een lange galop breekt de eentonigheid. In de verte zien we een dorp en iedereen denkt dat dat het einddoel is voor vandaag. Dat is een misrekening, ons eindoel is het dorpje Zicavo nog een flink uur verder langs de D69. Een goeie pint Pietra (corsicaans bier) een goeie douche en een lekkere maaltijd, alles geserveerd door een heel vriendelijke dame en we kunnen er weeral tegen.
We vertrekken de volgende dag om 9h richting Plateau de Coscione op 1500m en dat begint onveranderlijk langs een steil en smal bospad dat bezaait is met grote rotskeien. Een keer we boven het maquis uitkomen hebben we weer een prachtig vergezicht. En dan zijn we op het Plateau. Een heel speciaal landschap. Woest en ruig, met knoestige boomstronken, overblijfsels van bliksem inslagen, grote rolkeien en veelvuldige waterloopjes die het terrein heel drassig maken. Het is nog wel zonnig maar er steekt een koude wind op en als we de piknikplaats bereiken waar de volgwagen op ons wacht heeft iedereen zijn warmste kleren aangetrokken. Vlak naast onze piknikplaats doen een groep zwijnen zich te goed aan het kadaver van een koe dat in een waterloopje ligt. Gelukkig bemerkten we het pas ná onze maaltijd.
De piknik wordt snel afgewerkt want het is niet warm en we gaan snel verder naar ons doel voor vandaag, een gite annex manège waar de kleurrijke figuur van Pierrot de plak zwaait. Pierrot is een sympatieke 72-jarige die dit etablissement een paar jaar geleden liet bouwen en die paarden kweekt en houdt voor zijn plezier en zwijnen voor de charcuterie. De maaltijd is met produkten van eigen bodem en er is genoeg om een heel leger te voeden. De porties zijn enorm maar wel erg lekker en alles wordt rijkelijk overgoten met corsikaanse wijn en ik trek mij meer dan voldaan terug.
Het weer is 's nachts omgeslagen, tot nu toe was de zon alle dagen van de partij, maar het ziet er naar uit dat dàt voorbij is. Het heeft 's nachts hevig geregend en de lucht is zwaar bewolkt. Waar we gisteren waren op het plateau van Coscione ligt nu sneeuw. Onze tocht vandaag is een zeer korte naar het nabijgelegen dorp Quenza een goeie anderhalf uur verder. We zijn er tegen 13h en we kunnen piknikken op het terras van de gite waar we de nacht zullen doorbrengen. De zon is terug door de wolken gebroken en we kunnen toch nog wat genieten van het zicht op de Aiguilles de Bavella. Na de middag gaan we naar het dorp pikken een terrasje mee en we zijn klaar voor het aperitief in de gite.
's Anderendaags ziet het er echt heel slecht uit. Het giet water en er ligt overal sneeuw op 1100m en dat is geen goed nieuws want onze route loopt over een gebied dat op 1200m ligt. Daarenboven zouden we vanavond moeten bivakkeren. De voorbije dagen hebben we ondervonden dat de pisten in goede omstandigheden behoorlijk moeilijk begaanbaar zijn,en met sneeuw wordt dat niet alleen moeilijk maar ronduit gevaarlijk.
Daarenboven heeft Margaret grote problemen. Zij heeft enkele stift tanden laten plaatsen en die zijn ontstoken. Zij moet dringend professionele hulp hebben en die is enkel voorhanden in Bastia in het hospitaal. Voor haar is de randonnee sowieso afgelopen.
En zo wordt besloten om de tocht voortijdig te beeindigen. Na heel wat heen en weer getelefoneer worden 2 grote vans gemobiliseerd om 7 van de 9 paarden terug te brengen naar Corte. De 2 resterende worden dan later opgehaald.
In de late namiddag arriveren we in Corte met de paarden. Het is onophoudelijk blijven gieten en het is duidelijk dat we de juiste beslissing namen, zij het met heel wat hartzeer. Trouwens de terugtocht verliep ook niet helemaal vlekkeloos, want eerst viel een van de wagens die een van met 4 paarden trok in panne. Maar wat eerst een onherstelbare panne leek, bleek een kleinigheid die gelukkig snel kon worden hersteld en dan was er een incident met de chauffeur van een schoolbus die dezelfde wagen klem reed in een bocht en eistte dat die (met de van!) achteruit zou rijden om de weg vrij te maken. Gelukkig kon onze gids dat met een beetje corsikaanse diplomatie (vechten hier en nu?) oplossen, de bus reed wat achteruit en iedereen kon doorrijden.
We zijn uiteindelijk een dag te vroeg terug in Corte, en alhoewel het opgehouden heeft met regenen, heeft niemand echt nog veel zin om "een tourtje te paard" in de omgeving te maken. We bezoeken Corte en vertrekken in de namiddag naar Bastia. Dat was niet voorzien maar ja, Dominique zorgt voor een hotelletje, Margaret heeft zichzelf ontslagen uit het hospitaal en we hebben onze afscheidmaaltijd 's avonds allemaal samen want iedereen vertrekt 's anderendaags op verschillende uren.
Einde van een tocht naar een mooie bestemming, die veelbelovend begon maar een beetje in mineur eindigde. De volgende keer beter.
